Fifth

soundtrack

2000.

- Premiera filmu była początkiem problemów, tak? - zaczął Kris, gdy oboje zasiedli w swoich fotelach po krótkiej przerwie, która przydała się im obu. - W końcu ten jeden tydzień był bardziej burzliwy niż jego całe życie.

- Racja, gdyby były tego inne okoliczności, prawdopodobnie by się cieszył, ale ten rozgłos nie był dobry, zwłaszcza, że ciągnął go na samo dno – stwierdził po chwili, uśmiechając się smutno. - Widziałem, jak dzień po dniu umiera, a najgorsze było to, że nawet jeśli się starałem, nie potrafiłem mu pomóc. Okazywało się, że byłem zupełnie bezsilny, bo nie mogłem zabronić mu niczego. Mógł robić, co chciał – dodał podpierając się łokciami o boczne oparcia fotela. - Mimo wszystko był silny, nie sięgał po narkotyki, tylko dużo palił. Zdarzało się, że widziałem go z papierosem, a pięć minut później z kolejnym. Myślę, że próbował zapomnieć o problemach, jakoś je zatuszować, ale niespecjalnie mu to wychodziło.  

- I po ujawnieniu waszego związku było jeszcze gorzej?

Chanyeol kiwnął głową.

- Tak. Nie planowaliśmy tego, właściwie i tak było dużo szumu z fatalnym filmem, a kolejne problemy były nam zbędne. To znaczy... mnie to było obojętne. Ja się tym tak bardzo nie przejmowałem i naprawdę miałem gdzieś to, co napiszą o mnie gazety. Mój ojciec wiedział o mojej orientacji, więc nie miałem się przed kim ukrywać. Poza tym niewiele osób mnie kojarzyło, nie byłem nikim sławnym – poinformował, spoglądając na gazetę, którą ze sobą przyniósł. Aktualnie leżała na biurku, pomiędzy nim a Krisem. - Ale inaczej było z Baekhyunem.

- Ponieważ źle znosił krytykę?

- Po części – zgodził się. - Mimo wszystko tych plotek, recenzji, oskarżeń i pogłosek namnożyło się zbyt wiele. Ludzie nie wiedzieli w co mają wierzyć. A Baekhyun cierpiał. Bał się każdego kolejnego dnia, a ja nie pomagałem, wręcz mu zaszkodziłem, ale nie chciałem tego – dodał od razu, broniąc się. Kris spojrzał na niego, uważnie analizując jego słowa. - Kiedy z Baekiem było coraz gorzej, postanowiłem zrobić cokolwiek, żeby się rozluźnił, nie myślał o przykrych sprawach. Siedział cały czas w domu i nie robił nic, zamykał się w pokoju i ukrywał się chyba przede mną. Przed resztą świata również – westchnął ze zmęczeniem, przymykając oczy. - Nie chciał się nikomu pokazywać, próbował uciec. Może nie dosłownie, ale w przenośni. Chciał oderwać się od tego realnego świata i zginąć pośród marzeń, które się nie spełniły.

- Jak mu zaszkodziłeś? - zapytał.

- Wziąłem go na głupi piknik – prychnął. - Który zmienił w jego życiu dwie rzeczy. O pierwszej miałem się przekonać dopiero za kilka dni, druga stała się dla mnie jasna dzień później – wyjaśnił, zaciskając swoje długie palce w pięści. - Niby ten dzień był przyjemny dla nas obu. Siedzieliśmy właściwie kilkaset metrów od jego ulubionego miejsca, którym był napis na wzgórzu, piliśmy wiśniową Coca Colę i jedliśmy hamburgery. Było świetnie, miałem wrażenie, że na chwilę Baek staje się szczęśliwy, że jest tak jak przed premierą filmu. Ale następnego dnia pojawiło się wiele nieprzyjemnych komentarzy względem Baekhyuna. Nie wątpię, że chcieli mu zaszkodzić, zarówno dziennikarze, jak i całkowicie przypadkowi ludzie, którym Byun nie przypadł do gustu. Bo w końcu to były lata 70, mało osób akceptowało związki homoseksualne, a jeżeli chodziło o jakąkolwiek znaną osobistość, to nie wchodziło w grę. A ja nawet nie myślałem, że następnego ranka jego życie zmieni się w jeszcze gorsze piekło.

- Nie widziałem tych artykułów, choć starałem się znaleźć jakikolwiek egzemplarz – przyznał mężczyzna z niezadowoleniem, ponieważ jego wszelkie podjęte starania poszły na marne. - Co w nich było napisane?

- Że Baekhyun jest beztalenciem, że zepsuł film, a pojawił się w nim tylko ze względu na wpływowego syna producenta – zakpił, przypominając sobie dosyć dotkliwe teksty, które nie chciały usunąć się z jego umysłu. - Albo, że jest pieprzonym pedałem i że nie ma prawa dalej funkcjonować tutaj, w Hollywood. To nie było napisane wprost, ale pomiędzy linijkami dało się to wyczytać. Pojawiło się też wtedy dużo nowych artykułów z opisami i recenzjami filmu, w którym grał. Żadna nie była pozytywna.

- Czyli nikt nie był w stanie dostrzec tego talentu Baekhyuna, o którym wspominałeś?

- Poza mną? - Zastanowił się przez moment. - Była jeszcze jedna osoba, ale Byun nie mógł o niej wiedzieć, ponieważ ujawniła się zbyt późno, zaraz po jego śmierci – wyjawił, obserwując Krisa, którego wzrok był wbity w notatnik. - I było mi naprawdę szkoda Baekhyuna. Tęskniłem za jego uśmiechem, za tymi wszystkimi słowami, którymi codziennie mnie obdarzał, jak powtarzał, że spełni te swoje marzenia za wszelką cenę. Jego życie kręciło się właśnie wokół nich. Bez nich traciło sens, to one je napędzały.

- I więcej ich nie powtórzył?

- Zrobił to raz. Wtedy miałem okazję po raz ostatni ich słuchać.  

*

1970.

Trzymanie w swoich ramionach Baekhyuna, Chanyeol mógł uznać za coś niezaprzeczanie wyjątkowego. Gdy to drobne ciało wtulało się w niego, czuł się dobrze, przekonywał się, że ma wielkie szczęście, mając go przy sobie. Dlatego lubił, gdy Byun był tuż obok niego, a on sam mógł gładzić swoją dużą ręką jego jasne, gładkie włosy, które opadały na jego czoło. Takie niedzielne przedpołudnie byłoby idealne, gdyby nie to, że jeden z nich wcale nie chciał tam być. Pragnął zniknąć, tym razem zostać zapomnianym. Czuł się źle w blasku fleszy, gdy wszyscy mieli o nim jedno zdanie. Zastanawiał się tylko, co zrobił nie tak. Przecież starał się, robił wszystko, by ludzie go pokochali. Chciał pokazać im swoją pasję, ale nie udało się. Jego starania poszły na marne, a on sam się załamał. Depresja dopadła go tuż po zakończeniu premiery. Nie potrafił pogodzić się z porażką, która okazała się być jeszcze gorsza niż we wszystkich koszmarach. Dlatego nie cieszyło go nic, ani słońce, które wpadało przed duże okna w salonie, ani jego ulubiony film, który leciał we włączonym telewizorze już od kilkudziesięciu minut, ani Chanyeol leżący tuż obok niego. Każdy dzień był dla niego smutny, nawet ten najbardziej słoneczny i upalny.

Przestał liczyć dni, które minęły od momentu jego porażki. Uznał, że to i tak nic nie zmieni, a wszelkie próby jakiegokolwiek ponownego wzbicia się na szczyt ponownie zawiodą. Nie miał sił zupełnie na nic. Czuł się pusty, nikomu niepotrzebny. Zaczął nawet uważać, że przeszkadza Chanyeolowi. W końcu... on i tak nie nadawał się już do niczego.  

- Baekhyun. - Usłyszał tuż przy uchu, ale mimo wszystko się nie poruszył, nie oderwał wzroku od momentami siejącego telewizora. - Jak długo będziesz się jeszcze tak zamartwiał? - W odpowiedzi dostał jedynie nieśmiałe wzruszenie ramionami, przez co westchnął ciężko. - Mógłbym coś dla ciebie zrobić?

Cisza przerywana odgłosami filmu była nie do zniesienia dla Parka.  

- Zapomnieć – odezwał się wreszcie po dłuższej chwili milczenia.

- O czym? - zapytał, zupełnie nie rozumiejąc.

- O moich problemach, Chan. Ty nie masz powodu się o mnie martwić, czy nimi przejmować. Nie chcę, żeby później to wszystko odbiło się na tobie. Wystarczy, że ja na tym wszystkim ucierpiałem – przyznał, po czym powoli wyplątał się z uścisku Chanyeola, niechętnie siadając zaraz obok. Swój wzrok nakierował na gazety leżące na półce stojącej przy kanapie, które wcześniej czytał. Miał ochotę je zniszczyć i udawać, że nigdy nie było tego tematu, że on nadal nie jest sławny i dąży do spełnienia swoich marzeń. Wtedy był naprawdę szczęśliwy, ponieważ miał nadzieję, teraz nie miał nic.  

Chanyeol również wstał.

- Czyli uważasz, że jesteś całkowicie skończony? - zapytał, natomiast Baekhyun kiwnął głową. - W takim razie musisz gdzieś ze mną pójść.

- Nie, Yeollie. Nigdzie się stąd nie ruszam.

- Ale nalegam – odparł stanowczo, chwytając obie dłonie Byuna w swoje. - Wrócimy do popołudnia. Po prostu chciałem ci coś pokazać. Nie będziesz żałował, obiecuję.

Baekhyun spojrzał na niego z wątpliwością, jednak zgodził się, choć w środku uważał, że i tak już nic go nie uratuje, ponieważ stracił swoją duszę.

soundtrack

Niedziele zawsze były przesiąknięte spokojem i ciepłem, które było normalne dla kalifornijskiego klimatu. Chanyeol lubił wychodzić popołudniami i szczerze powiedziawszy było mu obojętne gdzie. Ten nawyk zyskał dzięki ojcu, który zwykł go zabierać w ten wolny od jakiejkolwiek pracy czas w miejsce, jakie tylko Chan sobie zażyczył. Najczęściej była to plaża Malibu położona dosyć blisko ich rodzinnego domu, ewentualnie Lucky Devils, gdzie bywali częściej. Dlatego niedziele uważał za dzień wyjątkowy, który zawsze poświęcał mu jego ojciec. Nieraz wspominał ich wspólne wypady, które szczególnie utkwiły w jego pamięci. I wcale nie chciał przerywać tej tradycji, która kojarzyła się mu ze szczęściem, więc żałował, gdy to wszystko ustało, że dorósł. Czasami miał wrażenie, że nieodwracalnie oderwał się od czasów świetności, a naprawdę chciał do nich wrócić. I sam nie wiedział, czy wyciągnął Baekhyuna z domu dla własnej korzyści, czy dlatego, że naprawdę chciał mu pomóc. Być może połączył te dwie rzeczy.

Spojrzał na Baekhyuna siedzącego tuż przy nim. Był oparty o dość wysokie drzewo dające duży cień, który obejmował zarówno ich, jak i rozłożony koc. Obok niego stała otworzona puszka z wiśniową Coca Colą, jednak już tak ciepła, że nie miał ochoty jej pić. Jego wzrok był wbity w jedno miejsce, najwyraźniej dokładnie obserwował wysokie, malujące się na pobliskim wzgórzu litery. Z tej odległości i perspektywy pokazywały swój ogrom, to, jak potężne są dla zwykłego człowieka, który jedynie je obserwuje. I Baekhyun miał wrażenie, że przy nich się gubi, ale w gruncie rzeczy wcale mu to nie przeszkadzało.  

- Co się tam dzieje? - zapytał, dostrzegając grupę ludzi pracujących przy znaku.  

- Jakieś naprawy, słyszałem, że mają go odświeżyć – odparł Chanyeol, wzruszając ramionami, jakby cała sprawa całkowicie go nie obchodziła. I tak właściwie było. - Czujesz się choć trochę lepiej?

- Nie wiem – powiedział, spuszczając wzrok na swoje dłonie położone na udach. - To wyjście może i coś zadziałało, bo wreszcie przestałem się ukrywać w tym mieszkaniu, ale nadal czuję zawód do siebie, Chanyeol. Tego już chyba nigdy się nie pozbędę, zbyt duże to miało znaczenie w moim życiu. I z tego powodu nie da się mnie pocieszyć. Doceniam to, naprawdę, ale jest zbyt późno na jakąkolwiek pomoc.

- I co zamierzasz zrobić?

- Ze swoim życiem? - dopytał, a Chanyeol skinął głową. - Nie jestem pewien. Przyszłość pokaże, ale w swoim czasie – stwierdził, przyciągając nogi do siebie, po czym oplótł je ramionami. - Być może jeszcze kiedyś uda mi się wzbić na szczyt lub całkowicie polegnę i załamię się. Tego nikt nie wie. Tak samo było z premierą. Na początku myślałem, że się uda, byłem w sumie o tym przekonany, a wyszło zupełnie inaczej niż oczekiwałem ja i reszta świata. To trochę niesprawiedliwe, nie uważasz? - prychnął, z rozbawieniem kręcąc głową.  

- Tak, ale najgorsze już za tobą, Baek.

Chłopak spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.

- Tak sądzisz?

- Jasne – zapewnił, po czym przysunął się bliżej Byuna, który odwrócił głowę w jego stronę. - Przez ostatnie dni byłeś naprawdę dzielny. Mimo tak okropnego zawodu, poradziłeś sobie i nie popadłeś w jeszcze gorszą depresję. Nie wiem, Baekhyun, ja nie znam się na pocieszani, ani na niczym, co znowu przywróciłoby ci to pełne szczęście, ale już sytuacja się nie powtórzy. Te pierwsze dni zawsze są najgorsze, wtedy serce pęka na wiele kawałków i myśli się, że nie można już nic odbudować. I widziałem, że w twoim przypadku tak naprawdę jest. Ale pomyśl, że całe życie przed tobą. Masz dwadzieścia dwa lata, zdążysz jeszcze wiele zrobić. Ostatnie miesiące, to był tylko start w Hollywood. I nie waż się myśleć inaczej.

 - Masz rację, Chan. Beznadziejnie pocieszasz. Właściwie swoim gadaniem jeszcze bardziej dołujesz – zaśmiał się, z rozbawieniem kręcąc głową. - Mówisz to, co ludzie chcą usłyszeć, a nie to, co jest prawdą. I gdy wierzy się w takie coś, zawód później jest jeszcze bardziej bolesny – mruknął chwilę później i spojrzał na puszkę Coca Coli, którą i tak wziął do ręki. - Ale powiedzmy, że ci wierzę, ten jeden raz. Możesz mówić dalej i nazmyślać trochę. Już chyba nic nie mi nie zaszkodzi.

- Uhh, więc wkrótce ktoś zaproponuje ci rolę, do filmu, który będzie zapowiadał się na wielki hit. Zagrasz w nim główną rolę i właśnie to będzie kluczem do twojej kariery, tej, której wszyscy będą ci zazdrościli. Niedługo potem zdobędziesz Oskara za najlepszego aktora roku. Postaramy się o dom nad samą plażą w Malibu, który będzie naszym rajskim kątem. I już nigdy się stamtąd nie ruszymy, nawet jak przeminie trzydzieści lat. Nadal będziemy razem. I wiesz co? Hollywood nadal będzie twoje. Będziesz dumą Kalifornii.  

Baekhyun zaśmiał się melodyjnie, jednak w jego oczach nadal krył się smutek.

- Chciałbym, Yeoll. Szkoda, że to tak bardzo nierealne.

- A przypomnij mi, co powiedziałeś pierwszego dnia, kiedy się poznaliśmy.

- Hollywood jest piękne? - zapytał, a Park pokręcił głową. - Że chcę być aktorem? - tym razem jego towarzysz przytaknął. - Najlepszym. Zagram w wielu filmach i ludzie będą mnie kochać.

- Powiedziałeś wtedy coś jeszcze.

- Wiem, pamiętam – odpowiedział, smutniejąc. Uśmiechnął się blado, łapiąc dłoń Chanyeola w swoją, z którą splótł palce. Czuł ciepło bijące od niego. - Hollywood nigdy o mnie nie zapomni – obiecał, kierując wzrok na napis malujący się przed nimi.  

*

2000.

- Tamtego dnia Baekhyun mówił cała prawdę, a ja ponownie uznałem to za nic innego, jak kłamstwa. To znaczy... to nie brzmiało zbyt groźnie, jak słowa zwiastujące jego śmierć – dodał po momencie. Sam się sobie dziwił, że pamięta tak wiele z okresu, gdy miał dwadzieścia lat i niewielkie ambicje na swoje dalsze życie, ponieważ żył tylko i wyłącznie chwilą. - Właściwie zawsze wcześniej powtarzał te słowa. Często mówił, że Hollywood będzie go pamiętać, dlatego puściłem tę uwagę mimo uszu.

- Tym razem nie żartował.

- Niestety.

- Swój plan dosyć szybko wcielił w życie? - zapytał, zdając sobie sprawę, że coraz szybciej docierają do nieuniknionego końca, który był tragiczny dla Baekhyuna. - Bo z tego, co wiem, kończyło się jego życie. Kilka dni później jakaś kobieta miała znaleźć jego ciało.

- Zrobił to jeszcze tego samego dnia, ale wieczorem. Był wtedy strasznie spokojny. Nawet weselszy, przynajmniej tak mi się wydawało. Nie mogłem dostrzec tego, że tak naprawdę cierpiał i maskował to pod uśmiechem, który dla mnie był prawdziwy. Myślałem, że poprawiłem mu samopoczucie, że przestanie się tak bardzo smucić... Nie sądziłem, że tym samym odprowadzę go na sam grób – prychnął z żalem, który nadal odczuwał. Wiedział, że po części jest winny śmierci swojego chłopaka. Żałował, że już nie może tego naprawić, jakoś pomóc Baekhyunowi, który podczas tego jednego, niecałego tygodnia bezgłośnie, ale rozpaczliwie wołał o pomoc. Niestety nikt nie był w stanie go usłyszeć, nawet sam Chanyeol, który naprawdę się starał. Okazało się, że to niczego nie rozwiązało w pozytywny sposób, co więcej – pogorszyło sytuację.

- Konsekwencje dopiero poznamy, ale jaki miało to mniej więcej przebieg?

- Bardzo prosty – stwierdził szybko. - Pamiętam, że usiadł za biurkiem i nie odchodził od niego przez bardzo długi czas. Najpierw czytał gazety, które w efekcie i tak podarł i wyrzucił. Uważałem to za dobry początek ku nowemu życiu. - Kris kiwnął głową, notując. - Później, gdy zapytałem się, co robi, odparł, że pisze do rodziców. Chciał się wytłumaczyć z całej tej afery. Miał świadomość, że najprawdopodobniej ta informacja nie dotarła do Korei, ale mimo to chciał być czysty. Jego rodzice zasługiwali na tę wiadomość. W końcu nie odezwał się do nich w żaden sposób aż od samego początku jego pobytu w Los Angeles. Na pewno dużo o nim myśleli, martwili się o niego, dlatego dobrze, że jakoś zdołał się wytłumaczyć. W międzyczasie napisał jeszcze jeden list. Tym razem kierowany był do mnie i niewielki jego kawałek do wszystkich, przez których cierpiał.

- Masz ten list? - zapytał Wu YiFan z zaciekawieniem, odrywając wzrok od kartki. Nakierował go na Chanyeola, który pokręcił głową.

- Nie. W 1975 roku przeniosłem się do Nowego Jorku. Podczas pakowania i samego przenoszenia się, sporo rzeczy zginęło, ja też dużo wyrzuciłem. To, co wydawało mi się bezwartościowe, poszło na śmietnik. List Baekhyuna musiał być wśród tych wszystkich rzeczy, ale nie mam pojęcia, w której grupie. - Wzruszył beznamiętnie ramionami, ukazując swoją bezsilność. - W każdym bądź razie, nie umieścił tam nic ciekawego. Napisał tylko, że tej nocy umrze szczęśliwy. I że marzenia piękniejsze są niespełnione, gdy wciąż ma się je jedynie w swojej wyobraźni. Reszta była skierowana do mnie. Myślę, że nikogo innego nie powinno to interesować, zwłaszcza, że i tak wiele z tej jego ostatniej wypowiedzi nie pamiętam. Człowiek po trzydziestu latach po prostu zapomina.

- Dużo czasu poświęcił pisaniu tego listu?

- Chyba tak. Gdy zasypiałem, jeszcze nie było go w łóżku. Natomiast przedostatni raz widziałem go żywego rankiem następnego dnia, kiedy wychodziłem do pracy.

 - Szesnasty grudnia – mruknął bardziej do siebie aniżeli do Chanyeola Kris, uśmiechnąwszy się ponuro. - Stało się wtedy coś szczególnego?

 - Poprosił mnie o wysłanie jednego z listów, właśnie tego do rodziców. O drugim nadal nie miałem żadnego pojęcia.  

- Wiesz o czym tam pisał?

- Na pewno nie o swoich zamiarach. Być może ich przepraszał. Musiał wyjaśnić kilka spraw przed śmiercią, żeby odejść z czystym sumieniem.

- Powoli się przygotowywał.

- Tak. I sądzę, że myślał o tym już od samego dnia premiery, nie od niedzielnego południa. To nie była decyzja nieprzemyślana czy spontaniczna. Dokładnie wiedział, co chce zrobić.

*

soundtrack

1970.

Zastanawiał się, co dokładnie odczuwał i na początku nie mógł dokładnie tego stwierdzić. Zaczynał gubić się we własnych myślach, ponownie popadał w smutek, który go zabijał, a mimo wszystko chciał żyć, ale nie tak... Pragnął zażyczyć sobie tego, by wszystko wróciło do normy, zostało takie, jakie było przed dostaniem roli w filmie, bo przecież najbardziej szczęśliwy był, gdy grał w teatrze. Żył swoją pasją, nie stresując się o to, co przyniesie jutro. Wtedy był pewny swojej najbliższej przyszłości, wiedział, że nie będzie ona okrutna. Był szczęśliwy. Klimat Los Angeles go w sobie rozkochał, tak samo, jak całe to miasto. Ludzie go lubili, nawet jeśli dokładnie nie wiedzieli kim jest. Był aktorem i spełniał się w tym zawodzie. Najwyraźniej nie było pisane mu pięcie się po poprzeczce coraz wyżej. Powinien zostać w miejscu i nigdy nawet nie myśleć o karierze na skalę światową, ponieważ ta była tylko dla tych odważnych, którzy nie boją się krytyki.

Sam Baekhyun nigdy nie powiedziałby, że właśnie na tym etapie to wszystko zamknie i to z własnej woli. Zawsze uważał, że będzie żył jak tylko długo może, może nawet dożyje setki, że będzie miał takie życie, jakie wywróżył mu Chanyeol. Na pierwszy rzut oka wydawało się doskonałe, takie o jakim właśnie marzył, ale siedząc za biurkiem, które było skierowane przodem do okna, zza którego rozciągała się Kalifornijska panorama, doszedł do wniosku, że nigdy nie powinien tych marzeń spełniać. One wydawały się dobre tylko w jego głowie i sercu, ale naprawdę były wielkim problemem, pułapką, z której nie szło się wydostać, choćby się starał. Wiedział, że ludzie po jakimś czasie zapomną, a gazety z tym feralnym filmem na okładkach wylądują w śmietniku, ale teraźniejszość nie dawała mu spokoju. Poza tym... on nie potrafił żyć bez pasji, a nie był pewien, czy kiedykolwiek jeszcze uda mu się w czymkolwiek zagrać. Nie chciał skończyć, siedząc na kanapie do samego końca swojego życia, czekając, aż Chanyeol wróci z pracy. Człowiek pozbawiony ambicji... To było jeszcze gorsze niż śmierć.

- Nie kładziesz się spać?

Baekhyun momentalnie zamarł. Podniósł niepewnie głowę, najpierw spoglądając na zegar wiszący na ścianie, który wskazywał godzinę dwudziestą trzecią piętnaście, po czym przeniósł wzrok na Chanyeola stojącego w przejściu pomiędzy korytarzem a salonem,

- Jeszcze nie – odpowiedział, uśmiechając się lekko. - Mam jeszcze coś do zrobienia. Poza tym jest jeszcze dość wcześnie. Jesteś zmęczony, że już szykujesz się do snu?

- Nie, ale jutro muszę wstać trochę wcześniej. Ja nadal pracuję, Baekhyun. Naprawdę chciałbym zostać z tobą cały dzień w domu, ale nie mogę – westchnął, po czym powolnym krokiem podszedł do Baekhyuna, następnie nachylił się nad nim i ucałował w czubek głowy. - A co takiego robisz? - zapytał, spoglądając przez ramię chłopaka, jednak ten zdążył zasłonić kartkę ręką.

- Piszę do rodziców.

- A nie może to poczekać do ranka?

- Nie – zaprzeczył szybko. - Myślę, że nie zasnę, dopóki nie wyrzucę tego wszystkiego z siebie. Potrzebuję tego – mruknął, przymykając nieco powieki. - Przyjdę do ciebie, jak tylko skończę. Nie zostało mi dużo, tak sądzę.  

- Poczekam na ciebie w łóżku.

- Jasne.

Chanyeol uśmiechnął się do chłopaka, po czym zniknął za drzwiami, kierując się do ich sypialni. Baekhyun zabrał ręce z biurka i spojrzał na zapisaną kartkę papieru, która nie była skierowana do jego rodziców. Tę już napisał i zaadresował, zdając sobie sprawę z tego, że musi jakoś się im wytłumaczyć. Drugi list adresował do swojego ukochanego. Nie był pewien, czy naprawdę chcę go mu przekazać, zastanawiał się też, czy lepiej będzie, jeśli zostawi go w domu i wyjdzie, czy może spali i uda, że nigdy czegoś takiego nie pisał? Wszystkie myśli kłębiły się w jego głowie, nie pozwalając na spokój. Czuł się, jakby ktoś go uderzył i pozbawił jakichkolwiek pozytywnych odruchów, nadziei. Było mu przykro, bał się pożegnania z Chanyeolem, z tym miastem, które nazywał swoim domem.  

Zacisnął mocno usta, czując, jak oczy zaczynają go piec. Przyłożył do nich dłonie, starając się nie uronić ani jednej łzy, ale nie potrafił. Zaczęło się od jednej, niewinnej, tej, która spadła pierwsza na rozłożony list, ale później wylał ich znacznie więcej. Nie kontrolował tego, ale skrywanie w sobie emocji było zbyt trudne. Wychodziło na to, że jest zwyczajnym tchórzem, ale mimo wszystko pogodził się z tą myślą. Dawny Baek odszedł, pojawił się nowy, ten, który robi wszystko, by uciec od cierpienia.

Z zamazanymi od łez oczami spojrzał na list, do którego przyłożył pióro. Nakreślił na kartce swoje inicjały, a następnie zgiął ją na pół i wsunął do białej koperty, którą z kolei schował do szuflady, w której trzymał kilka scenariuszy. Chanyeol raczej nigdy tam nie zaglądał, więc nie musiał się obawiać, że znajdzie go przed jutrem. Moment później wstał i wyłączył lampkę, która oświetlała cały pokój. Starał się nie myśleć o tym, że to prawdopodobnie ostatnia noc, jaką z nim spędza, dlatego nie chciał zasypiać. Usiadł na brzegu łóżka tuż obok spoczywającego ciała i uśmiechnął się, dotykając dłonią ciepłego policzka swojego ukochanego. Przez uchylone okno wpadało rześkie powietrze i długa księżycowa łuna, która oświetlała trwającą w błogim śnie twarz. Baekhyun miał wrażenie, że w całej tej wyprawie, najważniejszy był właśnie Chanyeol. To dzięki niemu nigdy wcześniej się nie poddał. Park okazał się skarbem, który powoli stawał się ważniejszy od pasji. To jednak nie wystarczyło, by uczynić Baekhyuna szczęśliwym.

 W ostatnich chwilach życia czas zaczął płynąć szybciej, jakby na siłę chciał się go pozbyć. Dlatego nie zasypiał. Położył się obok Chanyeola i wtulił w niego, ale nie zamknął oczu ani przez pierwszą godzinę, ani drugą, ani przez całą noc. Trwał tak do rana, wsłuchując się w ciche tykanie zegara, które odliczało jego ostatnie minuty.

***

Piąty rozdział, czyli przedostatni tego ff. Sama nie jestem pewna, jak uporam się z zakończeniem UD. Okazało się, że naprawdę pokochałam do opowiadanie... I smutno mi, gdy muszę się z nim pożegnać... W każdym razie, najprawdopodobniej kolejny rozdział pojawi się w najbliższym czasie, pewnie do tygodnia. 

Jakieś opinie? :3