Epilogue

2000.

- Ostatni raz Baekhyuna widziałem wieczorem szesnastego grudnia 1970 roku w naszym mieszkaniu. Rozmawialiśmy przez chwilę, wydawał się być szczęśliwy, jakby wszystko przeszło i wrócił ten stary Baekhyun. To znaczy przez moment, przed samym wyjściem znów zachowywał się dziwnie. Nie potrafiłem go rozgryźć, był dla mnie już całkowicie zamknięty, nieosiągalny.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Że chyba sam do końca nie wiedział, co robi – odparł, wzruszając beznamiętnie ramionami. - Baekhyun się gubił nawet w ostatnich chwilach swojego życia, a ja w sumie później żałowałem, że nie poświęciłem mu więcej czasu. Kilka dni po tragedii doszedłem do wniosku, że jeżeli zostałbym tego dnia w domu, zauważyłbym, że coś jest nie tak. Albo mógłbym po prostu z nim iść. Gdyby to się stało, Baekhyun nadal by żył, jestem tego przekonany.

- Skąd ta pewność?

- Bo wystarczyłoby, żeby poczekał do ranka. Wtedy większość jego problemów by zniknęła. Przynajmniej ta część o ambicjach aktorskich. Niestety artykuły o nim by pozostały, ale ludzie szybko by zapomnieli. Góra dwa tygodnie i Los Angeles żyłoby własnym życiem, nie tym Baekhyuna – wyjaśnił, uśmiechając się delikatnie. - Ale nie zapomnieli, pamiętają o nim do dziś. Właściwie to miał na celu i nie rozumiałem, kiedy powtórzył mi to po raz ostatni, dzień wcześniej. W tych słowach ukryte było przesłanie, być może prośba o pomoc. Jego marzenia zrobiły się niebezpieczne, a on sam szalony. To wszystko przez smutek i zawód, jaki do siebie czuł.  

- Pamiętasz coś jeszcze z tego okresu?

- Tak. - Kiwnął głową. - Miałem wrażenie, że Baekhyun wręcz uwielbia czytać gazety, w których o nim pisano i dołować się przez to. Nie było tam żadnej pochlebnej opinii, wszystkie były ciosem prosto w jego serce. Jeszcze gorsze były te po naszym pikniku, jak już wspominałem. Szmatławce się dowiedziały, nawet zrobiono nam zdjęcia. Wtedy właśnie zupełnie wszystko wyszło na jaw, a Byun tego nie chciał, to pogarszało jego sytuację. Natomiast ja nadal pozostawałem nudnym edytorem, który mimo wszystko potrzebował wtedy Baekhyuna. Żywego – W jego głosie zabrzmiało zmęczenie. - Ale wracając, ja nienawidziłem, gdy czytał te artykuły. Później był jeszcze bardziej smutny, dlatego zbieraliśmy wszystkie gazety i wspólnie niszczyliśmy. To był znak buntu, tego, że nie przejmujemy się tym, co o nas piszą. W moim przypadku było to prawdziwe, Baekhyuna nie. Dlatego doszło do tego, że w końcu sam je przed nim chowałem i nie miał do nich dostępu. Tak było wygodniej. W końcu ja sam o nich zapomniałem. Znalazłem je dopiero po latach, podczas przeprowadzki. Wtedy te wszystkie wspomnienia wróciły.

- To i tak wiele nie dało – zauważył Kris, a Chanyeol musiał się z nim zgodzić.

- Nie dało nic. Baekhyun i tak się zabił.

- Nim do tego doszło, zrobił jeszcze coś?

- Nic szczególnego – odparł po krótkiej chwili Park, wysuwając nieco podbródek do przodu. - Właściwie... nigdy nie pomyślałbym, że szykuje się na własną śmierć. Świadomie – powiedział, prychając cicho. - Tamtego dnia wróciłem z pracy dosyć późno. Musiałem zostać w swoim niewielkim biurze i ogarnąć przyszłe teksty, które powinienem następnego dnia edytować. Chciałem mieć spokój, dlatego zamiast wrócić o osiemnastej, przyszedłem do domu o dwudziestej. Znalazłem Baekhyuna w salonie. Leżał na kanapie i oglądał jakiś film. Wtedy nawet nie wróciłem uwagi, jaki – oznajmił niespiesznie, przenosząc swój wzrok na okno. - Ostatnie godziny spędziliśmy osobno. On po jakimś czasie wyszedł do sypialni, ja zostałem w salonie, odpoczywając. Następnego dnia chciałem zabrać znów gdzieś Baeka, dlatego potrzebowałem trochę energii – ciągnął dalej, powoli przypominając sobie każdy szczegół z tamtego okresu. Mimo że minęło trzydzieści lat, on nadal pamiętał Baekhyuna tak dokładnie i idealnie, jakby nadal miał z nim styczność. - Godzinę później oznajmił mi, że wychodzi.  

- Powiedział gdzie?

- Twierdził, że chce się spotkać z Blair. Okazało się, że kłamał. To była tylko wymówka do tego, żebym nie wypytywał o więcej. Mimo wszystko nie wyszedł od razu. Długo się wahał.

- Jak to?

- Nie był do końca pewien, czy chce umrzeć. Powiedział, że być może wróci późno, żebym na niego nie czekał. Nie byłem w stanie zinterpretować tego inaczej. Dla mnie były to zwyczajne słowa, które wiele razy wcześniej mi mówił, kiedy było zupełnie inaczej. Wtedy, stojąc przed drzwiami wejściowymi, zastanawiał się, czy na pewno chce iść. Dopiero później zrozumiałem, że wraz z ich zamknięciem, zdecydował.  

- Nie wrócił już nigdy więcej.

- Tak – zgodził się. - Jego historia dobiegła końca. 

*
soundtrack

Duże lustro powieszone przy szafie ukazywało szczęśliwca, który wygrał życie. Widział tam człowieka spełnionego, który zdobył świat, był wzorcem dla innych. Drogi garnitur był idealnie dopasowany, a jasne włosy nieco rozczochrane, zupełnie jak zawsze. Na ramionach zarzucony miał cienki płaszcz przez chłód panujący tamtej nocy na dworze, a w jednej z jego kieszeni wsunięta była biała, niezaadresowana koperta. Wiedział jednak, że ta wykreowana postać jest zmyślona, siedzi tylko w jego głowie, kiedy on tak naprawdę stoi w czarnych, miejscami ubrudzonych trampkach, ciemnych, schodzonych spodniach, szarej, śliskiej koszulce z logiem Queen i czarnej kurtce, której nawet nie zapiął. Nie był człowiekiem wygranym, a zniszczonym przez życie. Całkowicie pozbawionym jakichkolwiek nadziei. Jedyną rzeczą, jaka się zgadzała, był list, który pisał ubiegłej nocy. Postanowił zabrać go ze sobą. Nie dbał o to, kto go znajdzie.  

Spojrzał na otwarte drzwi do pokoju, które prowadziły na długi, wąski korytarz, gdzie udał się po chwili. Wiedział, że Chanyeol jest w pokoju obok, że najtrudniejszym będzie przejście do drzwi frontowych i pożegnanie się z nim raz i na zawsze, ale musiał. Już nie mógł wytrzymać. Dusił się każdego dnia spowity w poczuciu winy i smutku. Wykańczał go każdy wschodzący dzień, nienawidził nowych poranków. Kochał tylko uśmiech Chanyeola, który im towarzyszył. Ale to nie wystarczyło, by został.

- Idziesz gdzieś? - Usłyszał znajomy głos, przez co przystanął.

- Tak – odpowiedział, kierując wzrok na drzwi. - Chciałem się spotkać z Blair. Z tego co wiem, po tym fatalnym filmie nie czuje się najlepiej. W dwójkę będzie nam raźniej – skłamał. Nie sądził, że pójdzie mu to tak łatwo. Bez zająknięcia. - Nie mogę teraz zostawić jej samej.

- Kiedy będziesz?

- Nie wiem – odparł, wzruszając ramionami. - Być może wrócę późno, więc nie czekaj na mnie – dodał, po czym podszedł do drzwi. Ułożył dłoń na klamce, następnie użył swojej siły, by na nią nacisnąć. Drewniane drzwi ustąpiły i otworzyły się na oścież, ukazując pogrążoną w mroku klatkę schodową. Wszyscy sąsiedzi pochowani byli w swoich mieszkaniach.

Nie miał siły, by zrobić krok naprzód, coś wewnętrznie go blokowało, sprawiało, że chciał zostać dłużej przy Chanyeolu, by móc nacieszyć się nim chociaż przez chwilę. Ale zdawał sobie sprawę z tego, że nie wytrzymałby ani jednego dnia dłużej. I tak wystarczająco dużo się nacierpiał, wewnętrznie już dawno umarł. Tylko jego ciało pozostawało póki co żywe. Jednak mimo wszystko nie wyszedł. Został przez chwilę, trwając pośród ciemności, w jakich pogrążony był korytarz. Widział swoją niewyraźną sylwetkę odbijającą się w lustrze obok wieszaków z kurtkami i zastanawiał się, jak czy na pewno to zrobi. Wciąż się wahał i nie był pewien. Zbyt dużo poświęcał.

- Baekhyun? - Chanyeol mruknął, stając w drzwiach, po czym włączył światło. Zdziwił się, że jego chłopak nadal tam stoi. - Nie wychodzisz?

Byun spojrzał na niego uważnie, po czym uśmiechnął się smutno. Nie chciał odrywać od niego wzroku, w końcu widział go po raz ostatni.

- Już idę – mruknął cicho, po czym podszedł wolno do Chanyeola.

- Nie wolisz zostać ze mną?

- Tak. - Kiwnął powoli głową. - Ale muszę iść.

- To może przełóż to spotkanie – zaproponował, jednak Baekhyun nie mógł przystać na to. - Chciałbym spędzić z tobą dzisiejszy wieczór. Poza tym i tak na jakiekolwiek wyjścia jest już późno.

- Nie. Obiecałem, że przyjdę – powiedział, wczepiając się dłońmi w koszulkę wyższego chłopaka. Czuł pod opuszkami palców miękką tkaninę, przez którą przenikało ciepło ciała Parka.

- Wróć szybko – poprosił.

Pomiędzy nimi nastała chwila ciszy, przerywana jedynie cięższymi oddechami Baekhyuna i odgłosami z ulicy. Szum wiatru mieszał się z tym wydawanym przez silniki samochodów i głosami młodzieży, która nadal szwendała się pomiędzy budynkami, a Chanyeol zapomniał zamknąć okna. Mimo wszystko nikomu to nie przeszkadzało, a dzień wydawał się być zwyczajnym. Wszystko było normalne, nic nie wskazywało na to, że zakończenie będzie tragiczne.

- Chanyeol? - powiedział cicho, przenosząc wzrok na jego twarz, po czym uśmiechnął się lekko, zaciskając mocniej palce, które powoli zaczynały mu się pocić. - Kocham cię, wiesz?

- Wiem to, Baek. Ja ciebie też – odpowiedział, po czym schylił się z zamiarem ucałowania lekko rozchylonych ust. Ich smak zawsze był wyjątkowy, zupełnie niezapomniany i inny, specyficzny, lepszy od tych, które miał szczęście próbować. Nie miał jednak pojęcia, że po raz ostatni ma okazję trzymać w swoich ramionach wątłe i kruche ciało Baekhyuna, że ten pocałunek jest ostatnim, uśmiech, za którym tak bardzo tęsknił już nigdy nie powróci, a niegdyś wesołe oczy staną się martwe. Park już na nic nie miał wpływu.

- Powinienem już iść – powiedział, po czym obdarzył Chanyeola ostatnim spojrzeniem, wychodząc z domu. Wraz z zamknięciem drzwi, podjął ostateczną decyzję. Następnego dnia gazety będą miały nowy powód, by nazwać go najgorszym i najsłabszym aktorem dekady.

*

Zawsze powtarzał, że Hollywood nocą jest niesamowite, że właśnie w późnych wieczornych godzinach dopiero się budzi. Umierać na tle oświetlonego miasta – coś niezwykłego, a zarazem tragicznego. Nie myślał, że właśnie tym czynem zrani wiele osób, które jeszcze na niego liczyły i nie traciły wiary, że kiedyś się wzbije. Już dawno o nich zapomniał. W jego umyśle pozostawali jedynie ci, którzy nim gardzili, którzy uważali, że przegrał w życiu, że już do niczego się nie nadaje. Zapomniał, jak to jest być kochanym, szanowanym i uwielbianym. Teraz słyszał jedynie słowa kpiny i pogardy, dlatego nie potrafił się z tym pogodzić. Był zbyt słaby, by żyć dalej, aby nadal cieszyć się każdym wschodzącym dniem. Gdyby był człowiekiem silnym, nigdy by się nie poddał, a jedną porażkę uznałby za niewielką przeszkodę w drodze na sam szczyt.

Spojrzał na drabinę, która stała podparta o wysoki na dziewięć metrów znak. To właśnie z nim kojarzył swoje marzenia i wszelkie nadzieje, z którymi przyjechał do Hollywood. Dziewięć liter, które zmieniały życie w raj lub piekło. To zależało od nastawienia, pracy i ilości talentu oraz głosu obserwujących, który liczył się najbardziej, bo przecież zwykły chłopak z wielkimi marzeniami bez jakiegokolwiek poparcia nie mógł stać się gwiazdą. Musiał mieć jeszcze na siebie pomysł i masę zaparcia, które gdzieś po drodze zgubił. Poza tym sam w którymś momencie zabłądził, bo gdyby było inaczej, nie stałby teraz na wzgórzu, gotowy do skoku. Ale życie go zniszczyło, sprawiło, że nie mógł się odnaleźć, a on sam nadal obwiniał samego siebie.  

 W głębi ducha nie wiedział, czy jest wdzięczny robotnikom za zostawienie drabiny, czy wręcz przeciwnie. Właściwie postawili mu przed samym nosem schody do śmierci, z czego w końcu musiał skorzystać. Powierzchnia drabiny była zimna i śliska od deszczu, który padał wcześniej. Musiał mocno zaciskać palce, by nie spaść, zanim wdrapie się na sam szczyt, który był jego celem. Nawet nie zwracał uwagi na to, że z każdym mocniejszym podmuchem wiatru razem z przedmiotem chybocze na wszystkie strony. W tamtej chwili wszystko było mu obojętne. Chciał umrzeć, nie ważne jak, ważne, by szybko. Miał nadzieję, że wraz z kontaktem z ziemią poczuje ból, który minie w kilka sekund, a on sam odejdzie w spokoju. Nie zakładał innych rozwiązań, one go nie obchodziły. Miał jeden plan i chciał go zrealizować. A gdy stanął na szczycie, zrozumiał, że Hollywood z lotu ptaka jest niesamowite, jednak dopadł go smutek wraz z myślą, że Chanyeol w którymś z domów czeka na niego, nie znając prawdy. Czuł się źle, bo okłamał go, opuszczał na zawsze, kiedy wcześniej obiecał, że nie odejdzie. Zaczynał powoli twierdzić, ze całe jego życie okazywało się kłamstwem, a on już nie potrafił niczego odwrócić. Kiedyś uważał siebie za człowieka sukcesu, który potrafi zrobić wiele, później uznał, że w sobie nie ma niczego wyjątkowego, że tak naprawdę jest zwykły, równy z każdym innym człowiekiem. Nosił w sobie zbyt wiele dumy, miał za wielkie ambicje, dlatego porażka okazała się ciosem prosto w serce. Ostatecznym, bo nie potrafił się po niej pozbierać.

Uśmiechnął się smutno, ściągając z siebie kurtkę, którą odwiesił na czubku drabiny, po czym wyprostował się, stając na pierwszej literze słynnego znaku. Czubki jego poniszczonych butów wystawały nieco za stabilną konstrukcję, a on sam miał wrażenie, że jeden krok dzieli go od całkowitej błogości, której nigdy wcześniej nie doświadczył. Baekhyun nie bał się śmierci, po prostu wcześniej nie wiedział, czy tak szybko chce się z nią przywitać. Jednak w chwili, gdy spoglądał na oświetlone miasto, które tamtej nocy wyglądało niesamowicie pięknie, zrozumiał, że nie chce zawracać, ponieważ miał wypełnić swoje przeznaczenie, nawet jeżeli tym miałby zranić wiele osób. Jego rodzice na pewno będą cierpieć, w końcu był ich jedynym synem. Do tego Chanyeol, kochali się... a on tak szybko postanowił go opuścić.  

Czując wiatr, który targał jego włosami, dochodził do wniosku, że wreszcie jest wolny, że w końcu może rozłożyć ręce niczym skrzydła i jak ptak polecieć. Jednak wraz ze skokiem nie wzbił się do góry, a opadł w dół. Tak samo było z jego karierą. Wraz z nią spadł na dno. I gdy zderzył się z ziemią, nie poczuł ulgi i błogiego spokoju, a strach, ból rozrywający całe ciało i zawód do samego siebie, który towarzyszył mu długo, aż do ostatniego tchnienia.

*
soundtrack

- Nie zatrzymałem go wtedy. Wyszedł, zabierając ze sobą jedynie kurtkę i list, którego wtedy jeszcze nie widziałem – powiedział cicho. Nie chciał wychodzić na słabego, ale mimo wszystko, gdy przypomniał sobie ich całą historię, zrozumiał, że jego uczucia względem Baekhyuna nadal w nim drzemią, nie wygasły całkowicie. - Czekałem na niego do późna – przyznał, prychając cicho. - Wiesz co jest zabawne? Można powiedzieć, że patrzyłem na jego śmierć.

- Jak to?

- Gdy wyszedł, ja udałem się na balkon. Z zapalonym papierosem stałem przy barierce i obserwowałem napis Hollywood. Ginął na moich oczach, choć tak naprawdę go nie widziałem – wyjaśnił, po czym westchnął ciężko, krzywiąc się nieznacznie. - Następnego dnia zdziwiłem się, gdy dostrzegłem, że nie ma go w domu, więc zgłosiłem jego zaginięcie. Dopiero kolejnego znalazła go pewna kobieta, która spacerowała w tamtych okolicach. Mimo to telefon od władz dostałem popołudniem. Prosili, bym przyszedł zidentyfikować zwłoki, bo być może to zaginiony Baekhyun. Przy sobie nie miał dokumentów, jedynie list podpisany swoimi inicjałami.  

- Gdy już tam byłeś, dowiedziałeś się czegoś jeszcze?

- Tak – odparł – że umierał w potwornych męczarniach przez kilka godzin. Sam upadek nie spowodował śmierci, choć wyrządził urazy do niej prowadzące. Wybrał okropnie bolesną śmierć, ale spektakularną, dlatego ludzie mówią o niej po dzień dzisiejszy. Właśnie przez skok z litery H, zaczął być kojarzony w Hollywood – wyjaśnił, spoglądając na gazetę, która już od początku wywiadu leżała na blacie pomiędzy nim a Krisem. - Historia Baekhyuna jest tragiczna, ale myślę, że daje wiele do myślenia. Udowodnił mi, że nie można rezygnować z marzeń, choć sam to zrobił. Gdyby poczekał, wszystko o czym wcześniej śnił, spełniłoby się. To czas był tu przeszkodą, nie ludzie.

- I to koniec? Takie właśnie jest zakończenie tej historii?

Chanyeol skinął głową.

- Tak – powiedział prosto, automatycznie. - Dopełnieniem może być właśnie ten list, o którym niejednokrotnie wspominałem. Został wysłany w sobotę, przyszedł we wtorek, o kilka godzin za późno. Była tam propozycja idealnej roli dla Baekhyuna. Wcześniej słyszał o tym filmie i naprawdę chciał w nim wystąpić, chociażby w pobocznej roli. Producent jednak miał ambicje obsadzić go w tej głównej. A Byun by się nadał, był stworzony do tej produkcji. W każdym bądź razie, w filmie zagrał ktoś inny, też jakaś wschodząca gwiazdka i udało się. Zdobył sukces. I gdyby Baekhyun przyjął rolę, był jej w ogóle świadomy, udowodniłby innym, że potrafi grać, że ta pasja cały czas w nim drzemie, dałby powody innym, by o nim mówiono. Choć i tak to zrobił, nieco innym sposobem. Bardziej tragicznym, ale skutecznym.  

- Hollywood bezlitośnie zabawił się Baekhyunem, którego blask zgasł, nim na dobre się rozjaśnił – podsumował Kris, z zadowoleniem odkładając notes na bok. - Myślę, że to już wszystko – oznajmił, następnie wstał, Chanyeol również. - Dziękuję, że poświęciłeś trochę czasu na ten wywiad. W ciągu kilku dni powinien pojawić się na pierwszych stronach naszej gazety – poinformował, po czym uścisnął rękę Parka w ramach podziękowania za współpracę. - Przed publikacją, może chciałbyś przeczytać i coś poprawić?  

- Nie. Dobrze wiem, co powiedziałem, także zostawcie to, jak jest – odparł, po czym uśmiechnął się smętnie. - Nie wysyłajcie też mi kopii wywiadu. Nie mam ochoty tego czytać. Na więcej pytań również nie odpowiem. To ostateczna wersja życia Baekhyuna. Taki był, trochę zakręcony, humorzasty, z wielkimi ambicjami, czasami aż za bardzo wesoły albo smutny. Był moim Baekhyunem, ale od trzydziestu lat nie żyje i myślę, że mimo wszystko dobrze, że tak się stało. W każdym razie... Cieszę się, że mogłem przybliżyć komukolwiek jego prawdziwe życie, nie to od strony kamer, a zacisza domowego, kiedy był szczęśliwy – mruknął i spojrzał na drzwi. - To chyba na tyle. Do widzenia i powodzenia w dalszej pracy.

*

Dzisiejszy wieczór symbolizował zerwanie z przeszłością, która czasami przynosiła zbyt wiele przykrych wspomnień, był nadzieją dla Chanyeola. Podczas wywiadu kłamał. Mówił to, co chciał, by było prawdą. Nadal kochał Baekhyuna i mimo upływu lat to uczucie nie zniknęło. Wraz z zniknięciem Byuna, jego serce pękło. Chciał go z powrotem, by znów móc go tulić wieczorami, chadzać z nim popołudniami do Lucky Devils, by zjeść hamburgery i pograć w gry na automatach. Nigdy nie przywykł do samotności, mimo że w Nowym Jorku rozpoczął nowe życie, z nową osobą u boku. Ona jednak nigdy nie potrafiła zapełnić tej pustki, jaką pozostawił po sobie Baekhyun, a teraz... Chanyeol miał okazję zapomnieć, uwolnić się od zmarłego chłopaka, który nadal był przy nim. To w Hollywood wszystko się zaczęło i właśnie tu miało się zakończyć.

Stanął przy drewnianej barierce, która oddzielała od przepaści. Nad nią wznosiło się wzgórze wraz z legendarnym napisem, które za cel wybrał sobie właśnie Baekhyun. Przed trzydziestoma laty było równie wielkie i niesamowite, ale nie miało żadnej skazy. Teraz nosiło brzmienie śmierci niewinnej osoby.

- Byłeś głupi, Byun Baek – warknął Chanyeol, sięgając do kieszeni garnituru, po czym wyciągnął z niego starą, miejscami podziurawioną i pożółkłą kartkę, która nie pozwalała mu się przegnać z Baekhyunem. Sprawiała, że nadal cierpiał. Otworzył ją powoli i od razu rozpoznał koślawe pismo swojego chłopaka. Spieszył się, pisząc każde słowo.

Chanyeol.

Cholera, sam nie wiem, jak powinienem się z Tobą pożegnać. Myślę, że zwykłe słowa nie wystarczą, to zbyt mało, w porównaniu do tego, co chcę zrobić, ale nie mam wyjścia. Ta decyzja nie była spontaniczna i zrodziła się w mojej głowie nagle. Już przed premierą filmu czułem, że coś jest nie tak, jak zakładałem. Okazuje się, że czasami przeczucia wcale nie są mylne, to ludzie wmawiają sobie, że one ich oszukują. Ja postanowiłem ich posłuchać... Mimo to rozczarowanie było równie bolesne, nadal odczuwam jego skutki i chcę, żeby zniknęły, choć wiem, że to się nie stanie, jeśli nie zrobię czegoś. Dlatego myślę, że śmierć to dobre rozwiązanie. Przynajmniej będę szczęśliwy. I hej, to wcale nie znaczy, że przy Tobie taki nie byłem. W każdym razie... chyba powinienem Ci podziękować. Za wszystko, Chan. Za to, że gdy się spotkaliśmy po raz pierwszy, zaproponowałeś mi mieszkanie w swoim domu, za to, że zabierałeś mnie do Lucky Devils, za to, że spędzałeś ze mną czas, byłeś na moich występach i mnie wspierałeś i przede wszystkim za to, że mnie kochałeś. To najlepsze, co mogłeś mi dać. Ja też Cię kochałem. Dlatego to rozstanie jest bolesne i nie wiem, jak się za nie zabrać, zwłaszcza, że jestem świadomy tego wszystkiego, że następnego wieczoru już mnie nie będzie, bo w końcu ja kieruję własnym życiem i już nie da się mnie powstrzymać.

Kiedyś miałem wielkie ambicje, chciałem zdobyć Hollywood i myślałem, że mi się uda. I wiesz, miałem zaledwie dwadzieścia parę lat, kiedy najlepsza część mojego życia się skończyła. Nie uważasz, że to straszne? Miałem w zasięgu ręki tyle możliwości, a kiedy się ocknąłem, nagle nie było niczego. Zostałem z niczym, co pozwoliłoby mi na dalsze życie. Miłość, którą mnie darzyłeś nie wystarczała, przykro mi. Ona nie potrafiła do końca sprawić, bym był szczęśliwy. Potrzebowałem jeszcze jednej motywacji, ale równie szybko ją straciłem. Nie chciałem, tak jak Ty, popijać kawę, wsłuchując się w piosenki The Beatles i spokojnie dzień po dniu umierać. Ja chciałem naprawdę żyć. Ale już nie potrafiłem. Samobójstwo okazało się luksusem i chciałem tego skosztować.

Okazało się, że jestem strasznym tchórzem lub być może ludzie są zbyt podli. Potrafią tylko oczernić i zniszczyć człowieka, pomóc mu umrzeć. Choć nie powinienem ich obarczać tym, to nadal moja wina, nie postarałem się lub faktycznie moja pasja była urojeniem. Wmawiałem sobie, że mam talent. To trochę bolało. Boli nadal, dlatego nie chcę żyć. Spieszę się, by wreszcie umrzeć, doznać tego ciemnego raju, który czeka na mnie po drugiej stronie.

Następny dzień jest tym wybranym. Umrę szczęśliwy tej nocy...

I wiesz, będę tęsknił za Tobą jak gwiazdy tęsknią za słońcem na porannym niebie. Tak myślę. 

B.B.

Chwilę później podarte kawałki listu pofrunęły wraz z wiatrem w stronę wzgórza. To był koniec, Chanyeol oficjalnie pożegnał się z kimś, kto kiedyś w jego życiu był najważniejszy. Był jego gwiazdą, która w końcu zgasła na zawsze.

***

Właściwie sama nie wiem, co mam teraz napisać... Może zacznę od prawdziwej historii, na której opiera się cała fabuła Unforgettable Dreams. 

"Peg Entwistle, a właściwie Lillian Millicent, od dzieciństwa interesowała się aktorstwem i marzyła, że zostanie sławna w Hollywood. Kiedy stała się nastolatką, zaczęła występować w spektaklach teatralnych, jednak nie o to chodziło. Jej marzeniem było wielkie Hollywood, a jego realizację rozpoczęła od  występów na Broadway’u. Wkrótce otrzymała kilka małych rólek, jednak nie przyniosły jej spodziewanego sukcesu i popularności.  Po roli w filmie Thirteen Women (który zebrał falę krytyki) w roku 1932, popadła w depresję, zaczęła nadużywać alkoholu, wycofała się także z aktorstwa. W piątek, 16 września 1932 roku Peg wspięła się na szczyt litery „H” na wzgórzu Hollywood, na którym widniał napis Hollywoodland. Skoczyła z 9-metrowej litery, mając przed sobą widok rozświetlonego miasta. Jej ciała trudno było odnaleźć. Odnaleziono ją dwa dni później wraz z płaszczem i listem pożegnalnym.  Koroner badający jej ciało stwierdził, że przyczyną śmierci było roztrzaskanie miednicy. Uznał, że Peg umierała długo, w nieludzkich męczarniach, mając 24 lata. Dwa dni po odnalezieniu jej ciała, wujek otworzył adresowany do niej list: został wysłany dzień przed jej skokiem. Była to propozycja zagrania roli, o której Peg od jakiegoś czasu marzyła. Jej bohaterka w ostatnim akcie miała popełnić samobójstwo…" więcej tutaj.

To tak w dużym skrócie z jej życia. Czytałam sporo artykułów o niej, ale po angielsku, okazało się, że jest ich naprawdę sporo i co do znalezienia ciała jest kilka opcji, jedyni podają, że znalazła je spacerująca kobieta, inni, że dwójka detektywów. Oczywiście wątek z synem reżysera jest wymyślony. Prawdą jest tylko to, co zawarte w tym fragmencie. 

Na początku to opowiadanie miało być one shotem, dosyć króciutkim (a jest rozdziałowcem i nie takim długim, bo ma zaledwie ponad 40 stron w Wodzie). Oczywiście zainspirował mnie teledysk jak i piosenka Summertime Sadness - Lany Del Rey. Na początku nie mogłam zrozumieć o co chodzi, dlatego szukałam ukrytego sensu ukazanej historii i cóż... znalazłam. Peg mnie zainspirowała, jej historia zachwyciła, dlatego postanowiłam to wykorzystać. Zmieniłam tylko lata akcji. Lata 70 były mi bliższe aniżeli 30, poza tym ich klimat... Teraz biorę się za lata 90, ale to będzie one shot, a z Izzy planujemy przenieść się do roku 1912 i przedstawić wam historię Sekaia toczącą się na Titanicu, co nie oznacza, że opowiadanie będzie kopią filmu. Tylko podstawy będą zachowane, reszta zmieniona. Ale póki co biorę się za dokończenie Kronik Kaia i 2 cześć SNH. 

W każdym razie jest mi smutno. Polubiłam to opowiadanie i muszę przyznać, że bardzo dobrze mi się je pisało. Szkoda tylko, że miało tak małe zainteresowanie wśród czytelników, ale cóż, najwyraźniej wolicie inne gatunki i czasy. Mimo wszystko prosiłabym każdego kto przeczytał to opowiadanie o chociażby krótki komentarz... Nie prosiłam o to w poprzednich notkach, teraz tak, bo naprawdę chcę poznać waszą opinię, jak i zorientować się, ile osób czytało. Poza tym jeżeli macie jakieś pytania odnośnie fabuły, przebiegu zdarzeń, bohaterów, były jakieś niejasności - pytajcie śmiało, ja odpowiem.

Cóż, do zobaczenia?