First.

   

soundtrack

2000 rok.

- Wiele osób wie mniej więcej, jak wyglądało życie Baekhyuna, gdy już wstąpił na ścieżkę sławy, jednak nikt nie ma pojęcia jak było wcześniej – powiedział blondyn, zapisując w notatniku kilka słów. - To do tej pory było tajemnicą... Jaki był początek tego wszystkiego?

Chanyeol westchnął i uśmiechnął się blado, wracając pamięcią trzydzieści lat wstecz. Przyjście tutaj było dla niego niezwykle trudne. Opowiadać o tym, co tak naprawdę już dawno chciało się zapomnieć.

- Wszystko ma swój początek, czasem nudny, czasem niezwykle spektakularny, a ten Baekhyuna był zwykły – odezwał się wreszcie, wpatrując się w mężczyznę siedzącego po drugiej stronie biurka. - Wyjechał z Korei, bo wiedział, że tam nie ma przyszłości, że nie wybije się i nie zagra w żadnym filmie tak, by być znanym na cały świat – dodał, spuszczając wzrok. - Poza tym, jego rodzice nie akceptowali tego, że chce być aktorem, ale on miał to gdzieś. Chciał spełnić swoje marzenia bez względu na opinię innych. Był strasznie uparty i wiedział, że jeśli się postara, uda mu się.  

- W Korei nie grał w żadnych filmach?

- Nie – odpowiedział szybko. - Tylko w teatrze i zrezygnował z tego na rzecz podróży do Hollywood. Nie zarabiał dużo. Pamiętam, że pieniędzy starczyło mu jedynie na podróż i kilka nocy w tanim, rozwalającym się motelu – prychnął.

- Jak się poznaliście? - padło kolejne pytanie, na co Chanyeol zacisnął usta w wąską linię, będąc już zmęczony wywiadem. Mówienie o byłym chłopaku, w dodatku o takim, który już dawno nie żyje, wprawiało go w zakłopotanie i poczucie winy.  

- Przy motelu, w którym się zatrzymał, był bar – wyjaśnił powoli, mając przed oczami stary, niewielki budynek z neonowym napisem Lucky Devils. Nadal czuł zapach papierosów i słyszał głośne rozmowy oraz śmiechy ludzi zebranych wokół. - Był tani, a serwowali tam najlepsze hamburgery, jakie w życiu jadłem. Chodziłem tam, bo mieszkałem niedaleko, dlatego właściwie spędzałem w tym miejscu każdy wieczór. Poza tym podobała mi się atmosfera. Było tłoczno, ale przyjemnie – mruknął, poprawiając się w fotelu. - Baekhyuna pierwszy raz zobaczyłem na początku lipca. Siedział niedaleko mnie, a zwróciłem na niego uwagę, bo właściwie poza mną był tam jedynym Azjatą. 

- Tamtego wieczoru rozmawialiście?

- Nie – zaprzeczył. - Tylko na niego patrzyłem. Tak było też przez trzy kolejne wieczory, aż w końcu postanowiłem się przysiąść i porozmawiać. Wtedy nawet nie wiedziałem, że ten człowiek zmieni moje życie.

'- Mogę się przysiąść? - zapytał, stając przy krześle. 

Blondyn podniósł wzrok ku górze i spojrzał na chłopaka, który przerwał mu spokój, jednak mimo to nie był zły, raczej cieszył się, że wreszcie mógł z kimś porozmawiać.

- Jasne – odpowiedział, uśmiechając się lekko. - Jestem Baekhyun.'

- Jaki wtedy był?

- Cholernie miły i ciągle się uśmiechał. Wtedy naprawdę dobrze nam się rozmawiało i dużo się o nim dowiedziałem. Opowiedział mi, że przyjechał do Hollywood, bo ma cel, który chce spełnić za wszelką cenę i nie podda się, dopóki tego nie osiągnie.

'- Chcę być aktorem, najlepszym – mruknął, uśmiechając się z dumą. - Zagram w wielu filmach i ludzie będą mnie kochać. - Z każdym słowem jakby promieniał jeszcze bardziej. Miał marzenia, które stały się niezapomniane. - I wiesz co? Hollywood nigdy o mnie nie zapomni.'

- Tylko wtedy to powiedział?

- Nie, powtarzał to zawsze, kiedy miał okazję, bo naprawdę w to wierzył – odparł Chanyeol, spoglądając na szybę. - Polubiłem go, wydawał się cholernie energiczny i pełen życia, napawał mnie optymizmem, choć ledwie go znałem – stwierdził, kręcąc z rozbawieniem głową. - Zapytałem się też wtedy o jego plany, czy ma już na oku jakiś film, cokolwiek. Powiedział, że nie. Wtedy nawet nie miał gdzie mieszkać, dlatego zaproponowałem mu swoje mieszkanie, bo sam szukałem współlokatora. Póki nie pracował, wystarczyło, że wykonywał zwykłe, domowe czynności, ponieważ nigdy nie miałem na nie czasu. Umówiliśmy się, że gdy zacznie zarabiać, odda mi za czynsz. Tak naprawdę jego pieniądze, czy ich brak wtedy mnie nie interesowały, chciałem od niego tylko towarzystwa, bo nienawidziłem samotności. 

*

1970.

Lucky Devils pamiętał odkąd skończył kilka lat. Z początku jego ojciec brał go tam po szkole, by jakoś poprawić wiecznie zepsuty humor syna i po prostu spędzić z nim czas, jednak później stało się to ich swego rodzaju nawykiem, tradycją, z której nie zamierzał rezygnować. Gdyby nie to, że relacje z nim całkowicie się zepsuły, prawdopodobnie nadal zwykłby wybierać się z nim w to miejsce, jeśli miałby w ogóle czas. Byłoby lepiej, być może o wiele zabawniej, bo spożywanie posiłku w całkowitej samotności nigdy nie było przyjemne. Ale przywykł. Najważniejsze, że jedzenie nadal było niesamowicie dobre i na przestrzeni tych lat wcale się nie pogorszyło. 

Chanyeol uśmiechnął się pogodnie, wchodząc do średniej wielkości lokalu, w którym od razu dostrzegł znajome twarze. Raczej nie rozmawiał z tymi ludźmi, ale zapamiętał ich. Każdego późnego popołudnia, podobnie jak on - zjawiali się w barze. Niektórzy byli nowi, być może po raz pierwszy w tym miejscu, jednak większość to stali klienci, zresztą niebywale charakterystyczni. Wydawało mu się, że najbardziej w oczy rzucała się stara Jude popalająca papierosa. Ona zawsze była taka sama, niezmienna. Ognistorude, kręcone włosy, które wypuszczała luźno, by opadały na jej plecy, były jej znakiem rozpoznawczym, podobnie jak bordowe usta, dżinsowa kamizelka i kolorowe, kwieciste spodnie, które zakładała najczęściej. Czasami miał okazję z nią porozmawiać i wiele razy przekonał się, że jej wygląd idealnie pasował do wybuchowego charakteru. Ale lubił ją, podobnie jak Boba, który często opowiadał o swojej zmarłej żonie - Ruth. Jego historie były ciekawe, czasem przesiąknięte humorem i niejednokrotnie poprawiały mu nastrój. Przebywanie z tymi ludźmi w jakiś sposób wpływało na niego, kształtowało jego charakter, ale nie mógł powiedzieć, że tego nie chciał. 

Powoli zamknął drzwi, słysząc, jak wraz z tym ruchem nad jego głową dzwoni niewielki, złoty dzwoneczek. Przyzwyczaił się do tego dźwięku, podobnie jak do zapachu papierosów i chmury nikotynowego dymu. Głośny gwar ludzi dookoła również z czasem stał się znajomy i nie przeszkadzało mu to, że ich głosy prawie całkowicie zagłuszały najnowszą piosenkę Beatlesów, która od dawna królowała na liście Bilboard. Właściwie mógł usłyszeć ją każdego poranka w radiu, gdy nie spieszył się do pracy. Do charakterystycznego wyglądu baru również się przyzwyczaił. Już tak bardzo nie rzucały mu się w oczy czerwone stoliki i tego samego koloru ściany, czy czarne krzesła i reszta wykończeń. Wszystko w tym miejscu zdawało się być normalne. Nie pasowała tylko jedna rzecz.

Chanyeol przyzwyczaił się, że był tu jedynym Azjatą i właściwie nigdy nie przeszkadzało mu to, że jest inny, że ma skośne oczy i trochę jaśniejszą karnację. Nie uważał, iż właśnie to czyni go gorszym od innych. Raczej mówił o sobie, że jest wyjątkowy, bo rzucał się w oczy, podobnie jak drobny chłopak samotnie siedzący przy stole w rogu. Nie widział go pierwszy raz, ponieważ był to już prawdopodobnie trzeci. Z początku myślał, że nieznajomy więcej nie zawita w tym miejscu, ale najwyraźniej się mylił. Być może głupi powód, ale właśnie to sprawiało, że się uśmiechał, gdy tylko wchodził do środka. Nie mógł zrozumieć tylko jednego – co, do cholery, miał w sobie ten facet, że sam jego widok napawał go pewnym rodzajem szczęścia. I naprawdę chciał się tego dowiedzieć. 

Przez chwilę zastanawiał się, czy może podejść do niego, czy lepiej będzie, jak wybierze któryś z wolnych stolików pod oknem, gdzie siadał najczęściej. Lubił obserwować ludzi za szybą, kiedy oni nie zwracali na niego szczególnej uwagi i przez chwilę naprawdę nie wiedział, gdzie ma pójść. Stanie koło drzwi też nie było najlepszym rozwiązaniem. Dlatego wreszcie ruszył z miejsca w stronę nieznajomego blondyna, który najwyraźniej w świecie nie zwracał uwagi na nic dookoła. Był pogrążony w czytaniu jakichś zapisanych kartek, które Chanyeola najmniej obchodziły. 

- Mogę się przysiąść? - zapytał, stając przy krześle.

Blondyn podniósł wzrok ku górze i spojrzał na chłopaka, który przerwał mu spokój, jednak mimo to nie był zły, raczej cieszył się, że wreszcie mógł z kimś porozmawiać.

- Jasne – odpowiedział, uśmiechając się lekko. - Jestem Baekhyun.

- Chanyeol – przedstawił się, będąc trochę onieśmielonym intensywnym spojrzeniem Byuna. - Na pewno ci nie przeszkadzam? Coś czytałeś. - Wskazał na rozrzucone papiery leżące przed chłopakiem, które ten po chwili zebrał do kupy.

- Nie, w porządku. - Uśmiechnął się pogodnie. - Nie robiłem nic szczególnego. Właściwie równie dobrze mógłbym wyrzucić te kartki do kosza i zamówić coś wreszcie, więc dobrze, że się zjawiłeś – powiedział po krótkiej chwili i westchnął cicho.

- Co to właściwie?

- Och – mruknął, otwierając lekko wąskie usta. - Scenariusz. Nic niewarty, ponieważ jest dosyć mocno przestarzały, ale lubię go czytać – wyjaśnił, spoglądając na swoje ręce, w których trzymał swój skarb. - Czasami miło wracać pamięcią do czegoś, za czym tak bardzo się tęskni. A ja tęsknie cholernie bardzo i chyba naprawdę mi tego brakuje.

- Jesteś aktorem? - zapytał Chanyeol, wpatrując się w Baekhyuna, który kiwnął głową.

- To znaczy... tak jakby. Ale chcę być aktorem, najlepszym – mruknął, uśmiechając się z dumą. - Zagram w wielu filmach i ludzie będą mnie kochać. - Z każdym słowem jakby promieniał jeszcze bardziej. Miał marzenia, które stały się niezapomniane. - I wiesz co? Hollywood nigdy o mnie nie zapomni. Jednak póki co muszę zadowolić się tym, co już osiągnąłem, i wiem, że czeka mnie cholernie długa i ciężka droga, ale dam radę. Tak myślę. Nie mam zbyt wielkiego doświadczenia. Wcześniej grałem tylko w dosyć marnym teatrze w Korei, ale dla mnie to i tak było dużo.

- Widać, że wiesz czego od życia chcesz – skwitował Chanyeol. - Właściwie ci zazdroszczę. Masz marzenie, dla którego żyjesz i poświęcasz całego siebie.

- Masz rację. Między innymi dlatego tutaj jestem, bo Hollywood pomoże zrealizować mi te marzenia. To miasto jest miejscem dla gwiazd i być może nie jestem jakimś niesamowitym szczęśliwcem, któremu wszystko się udaje, ale dopilnuję tego, by to marzenie się spełniło. Sam zresztą zobaczysz, kiedyś wystąpię w tak dobrym filmie, że reżyserzy będą się o mnie bić. – Zaśmiał się melodyjnie. Dla jednych mogłaby być to wskazówka do tego, że mimo wszystko Baekhyun nie traktuje tego wszystkiego śmiertelnie poważnie i Chanyeol wtedy naprawdę tak myślał. Nic nie wskazywało na to, by ta pogoń za marzeniami była tak bardzo niebezpieczna. - A ty, Chanyeol, czym się zajmujesz? - zapytał, opierając się łokciami o blat stolika.

- Właściwie niczym, co byłoby tak ciekawe, jak twój zawód – odparł, prychając cicho. - Pracuję w redakcji w dziale korekty. Dbam o to, żeby wszystko było poprawne pod względem językowym i uwierz, to cholernie nudne. Ale nie narzekam, bo mogło być gorzej. Dni są całkiem spokojne, a pracuję tylko po kilka godzin. To wygodne, ale czasem nużące – powiedział, przenosząc wzrok na kelnerkę, która właśnie stanęła obok ich stolika. - Cześć, Jenny.

- Cześć, Yollie – przywitała się wesoło, zaciskając palce na swoim notesiku. - To co zwykle? - zapytała dla pewności, a w odpowiedzi dostała potwierdzające kiwnięcie głową. - A dla ciebie? - zwróciła się do Baekhyuna, który przelotem spojrzał na kartę menu.

- To, co dla niego. - Zaryzykował i uśmiechnął się do niej pogodnie. Ta skinęła głową i odeszła, znikając za ladą. - Mam nadzieję, że to coś jadalnego. 

- Tak. Mają tu najlepsze hamburgery w Stanach. Dlatego przychodzę tu prawie codziennie, jeśli mam tylko czas – dodał i nakierował swój wzrok na towarzysza. Polubił go, mimo że znali się zaledwie kilkanaście minut, to mógł powiedzieć, że ten chłopak był wyjątkowy i uroczy na swój sposób. Takie osoby zapamiętywało się na całe życie. - Prawdopodobnie nawet gdybym mieszkał na drugim końcu miasta i tak bym tu przychodził.

- Mam nadzieję, że prawdą jest to, co mówisz. Mam ochotę na coś dobrego, zwłaszcza że jedzenie w restauracji w motelu, w którym się zatrzymałem, jest okropne – jęknął, po czym wydął lekko swoje kształtne wargi. - Ogólnie wszystko jest tam przerażające. Począwszy od różowych ścian, a kończąc na kwiecistej pościeli. Ale prawdopodobnie niedługo tam jeszcze pomieszkam.

- Co planujesz później?

- Szczerze? Nie mam pojęcia – westchnął, wzruszając bezradnie ramionami. - Będę tam, dopóki starczy mi pieniędzy. Później nie wiem co zrobię, ale mam nadzieję, że będę miał jakiś plan. Póki co wiem tylko tyle, że muszę znaleźć jakąś pracę, a z tym chyba nie będzie największych problemów. W Los Angeles jest wiele produkcji i teatrów.

- Ty naprawdę chcesz zostać aktorem.

- Oczywiście – powiedział z przekonaniem, uśmiechając się szeroko. - Nie myśl nawet, że wszystko, co opowiadałem, to tylko bajeczka – prychnął, jednak mimo to nadal się uśmiechał. - Jeszcze nigdy nie mówiłem tak poważnie. Po prostu zaczynam od zera i póki co nie widać rezultatów, ale jestem w Hollywood dopiero czwarty dzień. Nie zamierzam wracać do Korei, nawet jeśli musiałbym spać pod mostem z braku pieniędzy. Zostanę tu i zrealizuję swoje cele. I mam nadzieję, że teraz mi wierzysz. 

Chanyeol uśmiechnął się lekko.

- Wierzę – powiedział z przekonaniem, spuszczając wzrok na zadbane, zgrabne dłonie Baekhyuna. - Na ile nocy zostało ci pieniędzy?

- Czy ja wiem... góra dwie – mruknął, marszcząc czoło.

- Więc zostań moim współlokatorem.

*

2000.

- Czyli zaproponowałeś całkowicie obcemu facetowi mieszkanie u siebie w domu – prychnął Kris, dokładnie spisując każde słowo Chanyeola. - Byłeś zdesperowany? 

Mężczyzna zaśmiał się krótko, acz szczerze, po czym pokręcił przecząco głową. - Nie. Przecież znałem jego imię, a on moje. Baekhyun już nie był kimś całkowicie mi obcym – wyjaśnił. - Ale być może masz rację. Usilnie szukałem towarzystwa, bo miałem dość samotności, męczyła mnie. A Baekhyun dał mi to, czego oczekiwałem, zwłaszcza że świetnie się ze sobą dogadywaliśmy i przekonałem się o tym niejednokrotnie. Po prostu myślę, że w tamtym okresie nasze charaktery bardzo do siebie pasowały, mimo wielu przeciwności.

- A Baekhyun? Zgodził się?

- Tak, ale nie od razu. Na początku kategorycznie odmówił, bo stwierdził, że nie ma mi nawet czym zapłacić, dlatego też nie zostanie dłużej w motelu. Był całkowicie spłukany. Dopiero na samym końcu, gdy nasza rozmowa przeciągnęła się do późnych godzin wieczornych, zgodził się. Ale obiecał, że odda mi pieniądze, jak tylko znajdzie pracę. Mi na tym jednak wcale nie zależało. Od dziecka nie brakowało mi pieniędzy, tak że to był najmniejszy problem. Przynajmniej dla mnie, bo Baekhyun strasznie się tym na początku przejmował. Był uroczy.

- Czyli zamieszkał u ciebie jeszcze tej samej nocy?

- Nie. Umówiliśmy się, że nazajutrz spotkamy się w Lucky Devils i później pójdziemy do mnie. Musiał jeszcze się wymeldować i zabrać swoje rzeczy. Tamtego dnia był trochę skrępowany i pierwszy raz widziałem, jak się wstydzi, ale mimo to wciąż dużo gadał. Buzia prawie nie zamykała mu się wcale. Ale mnie potrzebna była rozmowa, także cieszyłem się, że nie milczy. Sprawiał, że byłem szczęśliwy. To zabawne. W jeden dzień mój cały świat przewrócił się do góry nogami na kilka miesięcy, kiedy mi towarzyszył. I mimo że wcale za nim teraz nie tęsknię, to muszę przyznać, że był jedyną osobą, z którą tak świetnie się dogadywałem. Cieszę się, że wtedy do niego podszedłem, ale nie jestem pewien, czy dobrze zrobiłem, proponując mu mieszkanie. Być może gdyby nie to, wszystko potoczyłoby się inaczej...

*
soundtrack 2

1970.

 - Rozgość się – mruknął Chanyeol, otwierając drzwi swojego mieszkania. Rzucił klucze na komodę mieszczącą się w niewielkim hallu, po czym uśmiechnął się szeroko, spoglądając w stronę swojego nowego współlokatora. - Przygotowałem dla ciebie pokój gościnny, mam nadzieję, że to nie problem. Właściwie nie mam więcej miejsc do spania, więc musisz się nim zadowolić – dodał po krótkiej chwili i stanął w miejscu. - Naprzeciwko jest kuchnia, obok łazienka, a tam salon. – Wskazał na drzwi naprzeciwko nich. - Jak chcesz, to idź się rozpakuj, czy rozejrzyj po domu. Ja zrobię nam coś do picia.

 - Jasne – odpowiedział Baekhyun, zaciskając mocno dłoń na rączce od brązowej walizki. - Ach, Chanyeol? - szepnął, jednak chłopak usłyszał go i nim wszedł do kuchni, zatrzymał się w półkroku i spojrzał za siebie, dokładnie lustrując lekko uśmiechniętą twarz towarzysza. - Dzięki. Za wszystko. Nie każdy na twoim miejscu zaproponowałby pomoc, dlatego jestem ci naprawdę wdzięczny. I nawet nie wiem, jak teraz ci się odwdzięczę, ale postaram się.

- W porządku. Nie musisz się tym martwić.

 Baekhyun skinął głową, a Chanyeol już nie przejmując się tym więcej, ruszył do kuchni, kierując się w stronę lodówki. Wyciągnął z niej sok pomarańczowy, po czym rozlał do dwóch wcześniej przygotowanych przez siebie szklanek i dorzucił jeszcze po dwie kostki lodu, mimo że napój i tak był już wystarczająco chłodny. Nie zwracając jednak na to uwagi, chwycił w obie dłonie szklanki i pokierował się w stronę hallu, gdzie zostawił Baekhyuna. Jednak nie zastał go tam ponownie, jedynie jego walizkę starannie ułożoną obok komody. Westchnął cicho, rozglądając się w poszukiwaniu zguby.

 - Baekhyun? - zapytał, mrużąc oczy. Mimo oczekiwania, nie dostał odpowiedzi. Właściwie mieszkanie nie było wielkie, więc to dawało mu dużą przewagę. Nie musiał biegać po całym domu, żeby go znaleźć, jak to pamiętał za czasów dzieciństwa. Czasami mniejsza przestrzeń okazywała się być wygodniejsza. Nie myśląc już dłużej, ruszył w stronę salonu. W środku nie było Baekhyuna, jednak uwagę Chanyeola przyciągnęły otwarte drzwi balkonowe. To tam się ukrył.

Powoli ruszył do wyjścia, starając się nie rozlać soku. Jego dłonie powoli drżały od chłodu, jakim emanowały szklanki i ich zawartość, jednak mimo to nie zamierzał ich odłożyć. I tak już był u celu. - Też lubię tu przebywać – powiedział, gdy zauważył Baekhyuna opartego o niewielką barierkę. Stał na palcach i nieco wychylał się do przodu, zupełnie jakby chciał dotknąć ręką napisu malującego się na wzgórzu. - Uważaj, bo wypadniesz.

 - Jasne – zaśmiał się, cofając się o krok, po czym odebrał napój od Parka. - Dzięki – powiedział, po czym upił trochę soku. - Pięknie tu. Nadal nie mogę uwierzyć, że jestem w Los Angeles, coś niesamowitego – stwierdził, obracając się tak, by znów podziwiać widok rozciągający się przed sobą. - Ten kraj to całkowite przeciwieństwo Korei.

 - Dawno tam nie byłem – odburknął w odpowiedzi, a Baekhyun spojrzał na niego i uśmiechnął się blado, jakby ze współczuciem. - Trochę tęsknię. Czasami naprawdę mam ochotę wyjechać stąd i wrócić tam, ale wiem, że nie poradziłbym sobie. Tu mam wszystko, tam zupełnie nic.

 - Nie mów tak – oburzył się Byun, zaciskając usta w wąską linię. - Ja zrobiłem coś w zupełności odwrotnego i gdybym tak jak ty poddał się na starcie, nawet nie byłoby mnie tu – wyjaśnił, zacieśniając długie palce na szklance wypełnionej sokiem. - To głupie poddawać się na samym początku. Właściwie... nie można poddawać się nigdy. Pamiętaj. Bo wszystko jest możliwie do wykonania i takie gadanie tylko pogarsza całą sprawę. Jeżeli naprawdę chcesz wrócić do swojego kraju, przyrzeknij to w swoich myślach i rób wszystko, żeby wreszcie to zrealizować. Z biegiem czasu sam zauważysz, jakie to będzie proste. Wystarczą chęci i dobre nastawienie!  

Chanyeol zaśmiał się i pokiwał z uznaniem głową.

- Masz rację. Ale myślę, że jeszcze z tym poczekam. Przyzwyczaiłem się do USA. Ten kraj stał się moim drugim domem, zwłaszcza że tu się wychowałem i przyzwyczaiłem do kultury, do wszystkiego – odpowiedział, opierając się o barierkę. - Ostatni raz w Korei byłem siedemnaście lat temu. Nawet tego nie pamiętam. Wiem to z opowieści mamy. Byłem dzieckiem, nie zdążyłem zapamiętać niczego. Lub zwyczajnie zapomniałem i cholernie tego żałuję.  

- Wiem co czujesz, ale hej, głowa do góry! Mam album ze zdjęciami, mogę wszystko ci pokazać, jeśli chcesz. Choć tamten kraj, w porównaniu z tym, to nic wielkiego. Także nic nie tracisz. - Zaśmiał się i zamrugał kilkukrotnie oczami, po raz kolejny upijając chłodny napój.

*

2000.

- Baekhyun twardo stąpał po ziemi – stwierdził Kris, zakładając nogę na nogę. - Wszystko mówił z takim przekonaniem, jakby naprawdę wierzył w swoje słowa i mocno się ich trzymał – dodał, przenosząc wzrok z kartki na Chanyeola, który na ten gest jedynie westchnął.

- Masz rację. On tymi słowami żył. Przynajmniej tak mi się wydawało. Był przekonywujący i wierzyło się w jego słowa. On sam to robił, po prostu nie potrafił tego wszystkiego zrealizować. Przez to wszystko myślałem, że jest o wiele silniejszy niż wyglądał z zewnątrz. Po prostu... normalnie wydawał się strasznie kruchy, ale w środku drzemała wielka siła i przekonałem się o tym na własnej skórze. Szkoda tylko, że ta siła powoli gasła, a ja nie potrafiłem jej na nowo wzniecić.

- Czyli czujesz się winny jego śmierci?

- Może po części? Sam nie wiem – powiedział cicho, zaciskając dłonie w pięści. - Nie zabiłem go, ale może nakierowałem go na tę drogę... Mimo upływu lat, nadal nie jestem w stanie odpowiedzieć sobie na to pytanie. Ale nie czuję wielkich wyrzutów sumienia, więc chyba nie.

- Ale gdyby nie ty, jego życie byłoby inne.

- Prawdopodobnie tak. Mogłem w ogóle nie ingerować w to wszystko, zwłaszcza gdy Baekhyun w końcu znalazł swoją wymarzoną pracę. Byłem z niego dumny, że tak szybko i łatwo sobie poradził.

- Co to była za praca? - Padło kolejne pytanie.

 - Kilka kilometrów dalej znajdował się teatr, którego już teraz nie ma. Dziesięć lat temu został zburzony i na tym miejscu powstał bar mleczny. Ale wcześniej dużo ludzi tam zaglądało, bo spektakle były naprawdę fajne. Może nie wszystkie udane, ale jednak. Baekhyunowi dużo dało to, że biegle mówił po angielsku, więc z łatwością dogadał się z właścicielem. Poza tym najwyraźniej miał talent, bo dostał pracę. Grał niewielkie role, ale do tej pory widzę jego uśmiech. Tę fascynację, gdy wychodził na scenę, by grać. Może to jeszcze nie był szczyt jego marzeń, ale mały urywek tego wszystkiego. I tak był już o szczebel wyżej niż kilka tygodni wcześniej.

 - Przez to, że grał w teatrze, a ty pracowałeś w redakcji, nie widywaliście się często, tak? - zapytał Kris, kreśląc kilka słów na papierze. - To znaczy, jeżeli dwie osoby są zapracowane, ciężko choć przez chwilę porozmawiać. Więc nawet jeśli wprowadził się do ciebie, nadal byłeś samotny.

 - Nie – zaprzeczył szybko. - Zawsze rankiem się widzieliśmy. Jedliśmy przy włączonym radiu. Najczęściej lecieli The Beatles i Presley, czasami razem z nimi śpiewaliśmy, czasem tylko rozmawialiśmy, ale nigdy nie było cicho. Później ja wychodziłem do pracy i zostawiałem go samego. Czasami, jak wracałem, jeszcze był. To zależało od dni, ponieważ czasem miał na południe, a kiedy indziej na wieczór. Ale myślę, że było mu na rękę to, że przez kilka godzin nie było mnie w domu. Mógł się wtedy w spokoju uczyć scenariusza, bo przy mnie nigdy nie mógł się skupić. Strasznie go rozpraszałem. Po prostu potrzebowałem rozmowy i nie potrafiłem się zamknąć, gdy był w pobliżu.  

- Szybko się do niego przyzwyczaiłeś.

- Tak – odpowiedział, kiwnąwszy głową. - Byłem głupim nastolatkiem, który nie bardzo co miał zrobić z własnym życiem i wtedy naprawdę cieszyłem się, że los zesłał mi Baekhyuna. Byłem szczęśliwy, on też i wszystko zwiastowało to, że tak już będzie zawsze. I właśnie przez to zawód był jeszcze bardziej bolesny...

~*~

             Pierwszy rozdział. Krótki, kolejne będą dłuższe. Tu akcja jest mało rozbudowana, ale to dopiero początek. Udało mi się napisać wcześniej rozdział, ale nie wiem kiedy dodam kolejny. Dziękuję też za opinie pod prologiem i zachęcam do dalszego komentowania ♥ Buziaki.